Later – als we op de dansvloer staan, tussen lugubere en andere ‘doodse figuren’ – besef ik me ineens dat wij en iedereen om ons heen zonder ONGEMAK en vol OVERGAVE staan te dansen en te genieten in het moment. Van de Psychobilly band Paddlecell – zo heb ik me laten vertellen door een vriend – die vol passie muziek staan te maken, van het bewegen zelf en van hoe iedereen op die dansvloer staat te genieten en compleet zichzelf is.

Best UITZONDERLIJK. Hoe vaak hoor ik mensen niet zeggen dat ze ‘niet kunnen dansen’, zich niet DURVEN LATEN GAAN en daardoor niet ZORGELOOS kunnen GENIETEN van bewegingen die bij het horen van muziek naar boven komen. Daar is hier op de dansvloer totaal geen sprake van. And how I love it!!

Wat schieten we toch vaak en snel naar dat HOOFD. Allerlei gedachtes en redenen waardoor we niet in beweging komen. Wat is dat toch?! Moeten er eerst TABOES doorbroken worden of WONDEN worden gelikt om GENEZING te bevorderen, zodat we daarna de VRIJHEID voelen om ons te laten gaan?

Misschien kunnen we de focus meer leggen op het FIJNE gevoel dat dansen geeft en gaan dansen met de OGEN DICHT. Zodat we even de wereld kunnen BUITENSLUITEN en kunnen voelen hoe het lichaam beweegt. Vrij van oordeel en priemende blikken die je in de gaten houden – zoals we vaak denken.

Niet de hele avond natuurlijk, want dan stap je steeds op de tenen van je buren en por je met je swingende ellebogen gaten in ribben en moet je halsoverkop naar de EHBO. Hoewel bloederige taferelen tijdens de Halloweenperiode best passend zijn trouwens ;).

Maar lang genoeg om je even VRIJ en ONBEZORGD te laten genieten.