Een wat ONGEWONE situatie misschien, om tijdens de lunch met een wildvreemde heel OPENHARTIG over de dood te praten. Maar tijdens de inspiratiedag van Crematorium Haarlemmermeer – onderdeel van PC Uitvaart – voelt het niet vreemd.

De mevrouw laat weten dat het gesprek haar goed doet, wat me ontroert. Helaas kan ze straks niet deelnemen aan de kennismakingsworkshop danscoaching, ze moet door naar een verjaardag. ‘Wat een TEGENSTRIJDIGHEDEN hè? Maar tja, zo is het leven dus.’

Voor mij is het nieuw: mensen laten bewegen met de dood als uitgangspunt. Ik ben benieuwd hoe het gaat verlopen en hoe de reacties gaan zijn. Eerst vertel ik over danscoaching, wat het is en hoe je dit kunt inzetten als hulpmiddel bij bijvoorbeeld rouw en verdriet.

Dan is het moment aangebroken om ‘de dansvloer’ op te gaan. Iedereen staat op, er wordt links en rechts wat gelachen – wat ik altijd toejuich – en niet snel daarna bewegen we samen door de ruimte.

Daarna kijken we naar wat de dood teweegbrengt en naar wat de deelnemers willen VASTHOUDEN en willen LOSLATEN vandaag. Er wordt minder bewogen dan tijdens de warming-up, maar ik zie dat er intern veel gebeurt. De gezichten laten verschillende emoties zien en ik zie tranen over een wang naar beneden rollen.

Het mag. Het kan.

Tijdens de evaluatie delen de deelnemers hun ERVARINGEN, met mij en met elkaar. Een daarvan was:

‘De ANGST zat in mijn borstgebied, maar toen ik het borstgebied BEWOOG verzachtte de angst en veranderde dit zelfs naar LIEFDE.’

Het ONTROERDE me en liet mij maar weer eens zien dat BEWEGING en DANS mensen met zichzelf én met elkaar VERBINDT. Dat het HELEND werkt en vaak veel meer in beweging zet dan alleen het lichaam.

En dat allemaal op een doodgewone zondagmiddag in november.