Ikzelf hoor bij die eerste groep. En eerlijk is eerlijk, dat kan soms DOODVERMOEIEND zijn. Altijd maar meer willen en willen kijken wat er na de volgende bocht in de weg komt. Avontuur, ontwikkeling, verandering.

Is het ONRUST wat hen drijft? Oprechte INTERESSE? Het gevoel dat het BETER kan?

Naast dat doodvermoeiende, staat er iets anders tegenover. HOOP, MOGELIJKHEDEN en POSITIVITEIT.

Ondanks dat ik, in drukke periodes, soms JALOERS kan zijn op die ‘saaie sufferds’ — die zo content en stressloos voort lijken te kabbelen — kan ik niet eens ruilen en van groepje overstappen. Zelfs al zou ik heel graag willen.

In mij zit namelijk die intrinsieke motivatie, vol impulsen en honderdduizend vragen, naar ontwikkeling en avontuur. Die kan ik wel ONDERDRUKKEN, maar dan zijn ze nog steeds daar. Alleen dan verdrukt, met hun wangen tegen de ramen van het kamertje waar ze in zitten.

Wat ik wel kan doen is LUISTEREN naar die impulsen of ze even op PAUZE zetten. De juiste BALANS vinden tussen gassen en remmen, wat met vallen en opstaan gaat.

Ik ben best bereid af en toe te vallen, maar niet te vaak alsjeblieft. En ook niet te hard. Of te lang. Want ik ben ook soms ongeduldig, weet je wel. Dat gaat niet samen.

Enfin…. In de ogen van sommige mensen ben IK gewoon een ‘saaie sufferd’, en weet je, dat is oké. Uiteindelijk is het allemaal maar afhankelijk van PERSPECTIEF.

Iedereen valt, schrikt, huilt, wrijft over de zere knie en staat uiteindelijk weer op. Met z’n allen in dezelfde schuit. Vaar je mee? Kunnen we lekker dobberen op het water en luieren als briljante saaie sufferds, of op zoek gaan naar de schat van een gezonken schip als avontuurlijke creatieveling.

Ieder lekker op zijn eigen manier.
Oké… misschien zijn er toch wel meer dan twee soorten mensen op de wereld… 😉