Mijn blik wordt naar deze student gezogen en ik blijf als gehypnotiseerd staren. Staren, met zachte ogen. Ogen vol bewondering, respect, trots, empathie en opluchting.

Ze is er, bij het BREEKPUNT. Het klinkt misschien als iets NEGATIEFS, maar in dit geval is dat het absoluut niet.

Het is meer zoals de ZON die door de wolken heen BREEKT. Soms zie je dan zelfs een bundel licht, alsof er een SPOTLIGHT wordt gericht op iemand of iets daar beneden op de grond.

Ik zie aan haar BEWEGINGEN en UITSTRALING dat er van binnen een SHIFT plaatsvindt. Van vraag naar antwoord. Van onderzoek naar inzicht. Van voelen. De bewegingen en uitstraling staan namelijk HAAKS op wat ze in de vorige dansopdracht liet zien.

En dan lijkt het alsof ze de rest van de studenten AANSTEEKT met haar breekpunt. Als een dominosteen. Ik kijk naar de andere studenten en stuk voor stuk zijn ze allemaal bij dit punt aangekomen.

Er wordt van binnenuit bewogen, zonder na te denken over hoe, wat, waar, waarom. Heel kwetsbaar maar daardoor zo enorm KRACHTIG.

Het is bij danscoaching heel NORMAAL dat je tijdens een sessie (individueel of groep) bij een breekpunt aankomt. Daar waar je leermoment zit. Maar nog niet eerder heb ik het meegemaakt dat dit bij een hele groep tijdens dezelfde opdracht gebeurt, bijna op hetzelfde moment.

Het is een magisch mooi en ONTROEREND moment. Ik word er stil van…

Ik voel tranen over mijn wangen STROMEN. Daar, zittend aan de kant – als docent in opleiding bij Opleiding Danscoaching – had ik geen woorden voor wat er op de dansvloer gebeurde.

De docent vangt mijn blik en ik zie dat ze precies HETZELFDE ervaart, al kijkend naar de dansende studenten. Op dat moment weet ik zeker; ik zit hier goed. Dit is waar ik aan wil bijdragen in de toekomst.

Een ‘breekpuntje van eigen deeg’, zou je kunnen zeggen. En wat smaakt ‘ie goed ;).