Die woorden, die vind ik lastig, daar moest ik even rustig voor gaan ZITTEN. Alleen.

Afgelopen jaar was mijn eerste jaar in opleiding tot opleider – het leest een beetje gek – bij ODC. En mán, wat was het een LEERZAAM, mooi, bijzonder, spannend, leuk maar ook lastig en INGEWIKKELD jaar.

Steeds weer petje op, petje af, wisselend van rol tijdens een opleidingsdag. Van docent/danscoach naar deelnemer naar observant naar side coach en begeleider, naar host naar sfeerbewaker. Het was een wonder dat mijn haar nog goed zat einde dag, met al die petjes ;).

Vorige week was voor mij de laatste lesdag met deze groep PRACHTIGE vrouwen en danscoaches to be. Hier was ik goed op voorbereid, maar het cadeautje wat ze voor mij hadden meegenomen kwam als een totale VERRASSING!

Zouden er complimenten op die papiertjes in die tas staan? Of KRITISCHE OBSERVATIES, zoals ze zelf kritisch waren geobserveerd door mij afgelopen jaar?

Toen ik thuis was ben ik er rustig voor gaan zitten. Ik ben gaan lezen en had het MOEILIJK. Kritische woorden vind ik namelijk veel MAKKELIJKER te ontvangen dan lieve en mooie woorden.

En toch waren dat de woorden die uit die tas en van die briefjes af kwamen tuimelen… Mooie, ontroerende en lieve woorden, als kleine ZONNESTRAALTJES. Echte hartverwarmers!

Eén van de studenten schreef ‘Bedankt voor deze mooie REIS en voor wie je bent’. En terwijl mijn hart steeds een beetje WARMER werd, besefte ik me dat ik die woorden heel bewust wil meenemen het volgende opleidingsjaar in.

Ik wil verder gaan op die reis en mensen met me mee laten reizen, op danscoach avontuur! De cadeautas scheurde en heb ik weg moeten gooien, maar de hartverwarmers neem ik met me mee. Net als de volgende lichting studenten, let’s go!